بسم الله

قبل از نگارش : دلیل نوشتن این متن بحث هایی است که در باره ی 4 محوری که در هدر وبلاگ و درجه بندی اون ها انجام شده و در نوع برخورد های خیلی از دوستان عزیز هم می شه مهم تر بودن دو محور شناسایی پیرامون و توانمندی ها رو به طور واضح مشاهده کرد . هر چند که شاید تا بحال اسمی از این چهار محور نشنیده باشند و بحثی هم روش نداشته باشندو این مطلب شاید نقدی به این موضوع باشه.

بیشترین حالت هایی رو که می شه در رفتار دیگران دید حضور در محل هایی است که هیجان (به هر نحوی چه از بحث های سیاسی گرفته تا جمع شدن دور انسان آسیب دیده و نگاه کردن دعوا و ...)در اونجا وجود داره و شاید هم یه موضوع فطری باشه . ولی همین انسان هیجان طلب سعی می کنه تا جای ممکن در درگیری هایی که خطر جانی و یا مالی و یا حتی مکان هایی که می دونه در اوج هیجان در بحث شکست می خوره شرکت نمی کنه .

چرا ؟

به دلیل حضور اولویت های مهم از جمله زندگی راحت ، دفع خطر احتمالی که عقلا هم واجب ، وجود خانواده و ... که باعث می شه که یک فرد مجبور به انتخاب یکی از علایق خودش که همه هم براش مهم هستند تن بده و شاید همین موضوع هم باعث تفاوت انسان ها بایکدیگر می شه یعنی تشخیص درست یا غلط اولویت ها .

داستان 1 : وقتی که حضرت اباعبدالله الحسین (ع) حج را نیمه تمام رها کردند و حرکتی را که پایانش کربلا بود را آغاز کردند نقل است که تمام اصحاب دلیل ترک حج را از ایشان سوال کردن جز یک نفر . حضرت اباعبدالله (ع) به سمت برادرشان حضرت عباس بن علی (ع) آمدند و پرسیدند عباس جان چرا تو دلیل ترک حج را نمی پرسی ؟ و عباس (ع) فرمودند که : کعبه و منا و صفا و مروه من تویی از چه بپرسم ؟

داستان 2 :

ام البنین هی زیر لب براش لالایی می خونه / هستی اون عباسش خدا این و خوب می دونه

تو گوش عباس می خونه تو دل و جون مادری / منم کنیز مرتضی تو هم غلام زینبی

داستان 3 : حضرت عباس بن علی (ع) تا وقتی حضرت زهرا (س) مادر خطابشون نکردن حضرت اباعبدالله الحسین (ع) رو برادر خطاب نکردند .

داستان 4 : کربلا

شهدا :

نوشته بودم که فرق انسان ها در تشخیص درست یا غلط اولویت ها است و دفع خطر احتمالی هم از نظر عقل واجب و برای همین دلیل های عقلی بسیاری در زمان دفاع مقدس درس خوندن یا کسب روزی حلال برای خانواده و ... رو بر ایستادن روبروی توپ و خمپاره و گلوله و آتش ترجیح دادند . شاید همون عده ای که بسیار اهل ریسک و هیجان بودند ولی اینجا دیگه بحث جون وسط بود و احتمال اینکه هر لحظه بری رو هوا بود نه هیجان های بی خطر و صرفا اضطراب آور که بیش از اضطراب لذت و منیت در اون موج می زد . اما در کنار تمام این هیجان طلبی ها بودند کسانی که سیزده چهارده سال بیشتر نداشتند و هیجان های لذت آور رو پست می دونستند . بودند کسانی که تو عمرشون علیه السلام بازی ها در آوردند ولی سر جون دادن کنار کشیدن و بودند افرادی که ادعای شجاعت داشتند که فرار کردند و بودند نوجوانانی که شهید شدند اون هم خیلی راحت و بودند علمایی که جلوی شهدا زانو زدند .

یعنی چی ؟

یعنی اینکه اگر ندونی چی هستی ارزشت چقدره کیا باید برات مهم باشند . نه چه شخصی ها . چه شخصیتی . باید بدونی چه شخصیتی باید عزیزت باشه باید بفهمی که بی جا مصرف نکنی انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم رو . یا روشن تر بگم اگر تربیت نشده باشی . اونوقته که . این قدر جریان شناسی خوندی که اشخاص برات تبدیل شدند به بت و نفهمیدی که ارتد الناس بعد النبی الا ثلاثه ناسش همه از صحابه ی پیامبر بودند  که بودن با قدرت پیامبر براشون مهم بود نه عمل کردن به پیامبر باید بدونی که با امام صادق(ع) تا دم تنور بودند چون تا اون جا بود که امام صادق (ع ) لذت داشت و بعدش عقل خطر رو حروم کرده بود . خیال کردی پنج شش هزار شاگرد  امام صادق (ع) نمی دونستن دور و برشون چی می گذره یا اینکه توانمندی هاشون کم بوده که حتی سی نفر هم از بینشون یار در نمی یومد ؟ نه این حرف ها نبود . برای اینکه شاگرد امام صادق بودن براشون مهم بود نه با امام صادق بودن . می دونی چرا چون ام البنین (س) عباس (ع) رو تربیت کرده بود ولی خیلی از صحابه پیامبر تربیت شده نبودند و نتوستند درست انتخاب کنند .

نتیجه :

فقط بدون انسان توانمندی که از تربیت فاصله بگیره موجود بی خاصیتی است که اگر خوب باشد شاید بعد از مرگش بگوید رب ارجعونی و شاید هم فهم لایرجعون .

تربیت جهت حرکت  انسانه و توانمندی ها وسیله راه رفتن انسان پس تو انتخاب هاتون خیلی دقت کنید که انسانی که توانمندی درجه بندی محبوب های خودش رو نداشته باشه (تربیت نشده باشه)و نتونه از بینشون با اهمیت ترین رو انتخاب کنه تنها نتیجش خسارت در دنیا و آخرت خواهد بود یعنی با وسیله راه رفتن به مسیری غیر از مسیری که امامش گفته می ره و این هم یعنی ...

در پناه مهدی (عج)

یا علی ابن ابی طالب (ع)