هر بار که به دور کعبه مي گردي،عزيزي را مي بيني ،چراغ هاي هدايت را، گاه احساس مي کني که پيامبر(ص) در کنار کعبه ايستاده و داري به دور سرش مي گردي و او تو را نظاره مي کند، گاه علي(ع) را در آنجا مي بيني و گاه فاطمه(س) را و گاه امام حسن و امام حسين وتمامي ائمه پاک و پيامبران را... و فراتر از آن معشوق و محبوبت را حاضر مي داني، دوست داري به دور خدايت بگردي، اما تو از خدايت جدا نيستي ، تو با او يکي هستي ، او همه جا هست و هيچ جا نيست، منزل اصلي اش در دل توست...... و تو از عمري غفلت خويشتن گريان مي شوي، اما هنوز احساس خوشايند وصال تمام وجودت را تسخير خودش کرده است.